تأثیر دو شیوه تمرینی پرش عمقی پلایومتریک بر توان انفجاری دانش آموزان والیبالیست پسر شهرستان ابهر

هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر دو شیوه تمرینی پرش عمقی پلایومتریک بر توان انفجاری دانش آموزان پسر والیبالیست بود. به این منظور تعداد 30 نفر از دانش آموزان والیبالیست پسر شهرستان ابهر با میانگین سنی(63/±42/16) سال، قد(53/5±177) سانتی متر و وزن(96/5± 83/60) کیلوگرم با حداقل دو سال فعالیت در والیبال به طور داوطلب شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی به دو گروه تجربی پرش عمقی سریع(bdj) پرش عمقی با مکث(cmdj)و یک گروه کنترل تقسیم شدند. هر دو گروه تجربی به مدت 8 هفته، 3 روز در هفته براساس برنامه تمرینی تنظیم شده به تمرین پرداختند. توان انفجاری با استفاده از آزمون پرش سارجنت، در پیش و پس از دوره تمرینی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش­های آماری توصیفی و استنباطی، آزمون کلموگروف-اسمیرنف، آزمون لوین، آزمون تحلیل واریانس یک طرفه، آزمون t گروه های همبسته و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد و سطح معنی داری(05/0p≤) در نظر گرفته شد. نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که روش های تمرینی پرش عمقی سریع و با مکث بر افزایش توان انفجاری آزمودنی ها تأثیر معنی داری داشته است(05/0p≤). همچنین بین دو روش تمرینی در پیش­آزمون و پس­آزمون اختلاف معنی داری وجود نداشت و هر دو شیوه تمرینی تقریباً به طور یکسان(به نفع گروه پرش عمقی سریع) بر توان انفجاری تأثیر گذاشته است. به طور کلی با توجه به نتایج تحقیق حاضر این طور به نظر می رسد که برای بهبود وضعیت توان انفجاری دانش آموزان والیبالیست، انجام تمرینات پرش عمقی پلایومتریک بسیار مفید است.